JIGGING: 15 χρόνια στην Ελλάδα

Τα πως, που, πότε και γιατί της τεχνικής μετά από 15 χρόνια συμπερασμάτων. Το Jigging, ή αλλιώς Vertical Jigging αν θέλουμε να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, αποτελεί μία λατρεμένη τεχνική ψαρέματος από το σκάφος!

 

Έχουν περάσει περίπου 15 χρόνια από τότε που εµφανίστηκε αυτή η τεχνική στην Ελλάδα. Θυµάµαι µια πολύ ωραία ιστορία σχετικά µε αυτήν την µέθοδο ψαρέµατος: ευθύς εξ αρχής την είχαν χαρακτηρίσει σαν απάτη. Μάλιστα, όσο εξαπλωνόταν και τα µαγαζιά γέµιζαν καλάµια και µοτεράκια jigging, κούναγα το κεφάλι µου ειρωνικά και έλεγα: «κοίτα τι βρήκαν οι Γιαπωνέζοι και κοροϊδεύουν όλο τον πλανήτη για να πλουτίσουν!» Κάθοµαι λοιπόν στο λιµάνι του Γαύριου στην Άνδρο και πίνω τον καφέ µου. Ο φίλος µου ο Γιώργος γυρνάει και µου λέει: «αύριο θα πάω Αθήνα και θα αγοράσω ένα καλάµι και ένα µοτεράκι για jigging». «Βρε τον καηµένο…», σκέφτοµαι, «τον κορόιδεψαν και αυτόν». Κατά το µεσηµέρι της επόµενης µέρας, τον βλέπω να βγαίνει από το καράβι κρατώντας το καινούργιο του καλάµι. Σε κανένα µισάωρο, έχει πηδήξει µέσα στη βάρκα του, έχει λύσει, και ξεκινάει για τα Γαυριονήσια, που  βρίσκονται δύο µίλια έξω από το λιµάνι. Σε δέκα λεπτά απ’ ότι είπε µετά, του είχε χτυπήσει ένα ψάρι, το οποίο το έβγαλε µετά από µιάµιση ώρα και το έφερε στο λιµάνι. Ήταν ένα µαγιάτικο 50 κιλών! Φέτος ετοιµαζόταν να πουλήσει το καλάµι του jigging.  Άγνωστο  γιατί δεν το έκανε, αλλά πριν ένα µήνα το ξαναχρησιµοποίησε και έπιασε µετά από πολύ καιρό ξανά ψάρια: µερικές στήρες και µία πολύ µεγάλη συναγρίδα!

FACT: Μετά από χρόνια και εκατομμύρια ώρες jigging χιλιάδων Ελλήνων ψαράδων, αποκαλύφθηκε ότι το γρήγορο μάζεμα απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στα μαγιάτικα.

Και τώρα ας µπούµε στα βαθιά…
Όλοι οι Έλληνες ψαράδες µπερδεύτηκαν από τα video στο Youtube βλέποντας τους Γιαπωνέζους να κάνουν vertical jigging, όχι το “ανθρώπινο”, αλλά το γρήγορο jigging, όπου µαζεύεις ιλιγγιωδώς. Ξανοίχτηκαν λοιπόν γέροι, νέοι και παιδιά, και άρχισαν να κοπανιούνται από το πρωί µέχρι το βράδυ στο πουθενά, γυρνώντας το απόγευµα «λιωµένοι», µε µηδενικά σχεδόν πάντα αποτελέσµατα. Είναι πολλοί αυτοί που τα παράτησαν απαγοητευµένοι και πούλησαν τα καλάµια του jigging µετά από λίγο καιρό. Είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όταν πήρα ψάρια την ώρα που µίλαγα στο τηλέφωνο, και δε µάζευα σαν Γιαπωνέζος γιατί ήταν αδύνατον µε το τηλέφωνο σφηνωµένο µεταξύ ώµου και αυτιού, οπότε µάζευα αργά και υποτυπωδώς. Τελικά µετά από µερικά χρόνια και εκατοµµύρια ώρες jigging χιλιάδων Ελλήνων ψαράδων, αποκαλύφθηκε ότι το γρήγορο µάζεµα απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στα µαγιάτικα. Κανείς δεν είχε παρατηρήσει ότι µε αυτήν την µέθοδο οι Γιαπωνέζοι στα video έβγαζαν κατά κύριο λόγο µαγιάτικα. ∆εύτερο λάθος των ψαράδων µας, ήταν το «πουθενά». Έβγαιναν, τράβαγαν ένα «χειρόφρενο» όπου να’ ναι και άρχιζαν να κοπανιούνται. Έγινε πραγµατική σφαγή στις δράκαινες, και στην επιστροφή τους άκουγα να λένε: «θα το εγκαταλείψω το jigging, είναι πολύ κουραστικό ψάρεµα!».

Ας αρχίσουµε λοιπόν τις διορθώσεις:
Το jigging είναι ένα από τα πιό ξεκούραστα είδη ψαρέµατος που υπάρχουν. Γιατί; Γιατί δε ρίχνεις αν δε δεις ψάρια, και όταν λέµε ψάρια δεν εννοούµε «ψιλό», αλλά µεγάλα ψάρια, οπότε αν δε ρίξεις ούτε µία φορά, η καταπόνηση είναι µηδενική. Πίνεις τον καφέ σου, γυροφέρνεις στον τόπο µε µέγιστη ταχύτητα τα δύο µίλια, και είσαι προσηλωµένος στην οθόνη του βυθόµετρου, ούτως ώστε να ακινητοποιήσεις άµεσα το σκάφος όταν τα βρεις. Το καλάµι βρίσκεται πάντα στο ένα χέρι και είµαστε σε ετοιµότητα για ακαριαίο κλείσιµο του γκαζιού και λύσιµο των φρένων αµέσως µόλις δούµε τα ψάρια,  γιατί αλλιώς ο πλάνος µας θα καταλήξει πολύ µακριά από αυτά. Το πότε τα ψάρια είναι µεγάλα και αξίζει να ρίξουµε τα πλάνα µας, είναι θέµα πείρας. Κάποτε θα µάθουµε το πως δείχνει το βυθόµετρο µέγεθος και χρώµατα. Είναι πολλοί αυτοί που δε γνωρίζουν την συσκευή τους, µπερδεύονται (ειδικά στα ρηχά, κάτω από τα 40m) και ρίχνουν στα ψάρια του κιλού, αφού λόγω µικρού βάθους η οθόνη τα δείχνει µεγάλα. Εάν ρίξουµε τρεις φορές και δεν πάρουµε ψάρι, αλλάζουµε µέρος, γιατί είναι φανερό ότι τα ψάρια είναι πονηρεµένα ή δεν τρώνε εκείνη την ώρα. Ειδικά στα ρηχά (40 µέτρα και λιγότερο), αποφεύγουµε την ακινητοποίηση του σκάφους µε τη χρήση όπισθεν µετά το κλείσιµο του γκαζιού, γιατί ο θόρυβος της ρεβέρσας είναι έντονος και χαρακτηριστικός, οπότε τα ψάρια  «θορυβούνται», και ή φεύγουν, ή γίνονται επιφυλακτικά. Το κλείσιµο του γκαζιού και το στρίψιµο του τιµονιού είναι το σωστό. Τα πρώτα 10m τα µαζεύουµε αργά. Τα υπόλοιπα 15m τα µαζεύουµε ολοένα και πιο επιταχυνόµενα, καταλήγοντας στο vertical. Για λίγα και µόνο δευτερόλεπτα στο τέλος, εάν δεν έχει χτυπήσει ψάρι λύνουµε και ξαναεπιχειρούµε. ∆εν έχει νόηµα να µαζέψουµε περισσότερα από 25m απόσταση από το βυθό, εκτός και µόνο αν στην περιοχή κυκλοφορούν µαγιάτικα. Η οθόνη του βυθόµετρού µας, πρέπει να είναι µοιρασµένη στα δύο: µια εικόνα από την επιφάνεια µέχρι το βυθό, και µια εικόνα zoom bottom από το βυθό και 25m επάνω, η οποία είναι η βασική, η «γόνιµη» απόσταση από το βυθό όπου υπάρχει σηµαντική δραστηριότητα και θέλουµε να αντιλαµβανόµαστε µε ευκρίνεια το τι συµβαίνει!

Βασικό: Να θυµόµαστε, στο jigging χρησιµοποιούµε λόγω βάθους τα 200Ηz, και όχι τα 50Hz που είναι για πολύ βαθιά νερά. ∆υστυχώς τα 200Hz έχουν πολύ στενή δέσµη, οπότε µπορεί να υπάρχει άφθονο ψάρι δέκα µέτρα από το σκάφος µας, να µην το βλέπουµε και να ετοιµαζόµαστε να αλλάξουµε µέρος. Αυτό µην το ξεχνάτε ποτέ! Γι’ αυτό κάντε πάντα πολύ καλό ψάξιµο και συνεχείς «σβούρες» µε το σκάφος πάνω από τον τόπο. Το όνειρο κάθε τζιγκαδόρου είναι όχι απλά να βρει τα ψάρια, αλλά να τα βρει την ώρα που εφορµούν και τρώνε. Ενώ συνήθως η οθόνη δείχνει τα ψάρια σαν τόξα, την ώρα του φαγητού επιτίθενται και κινούνται µε µεγάλη ταχύτητα, οπότε τα δείχνει σαν «αστροπελέκια»! Εκείνη τη στιγµή, όποιος πλάνος πέσει στο νερό «τιµωρείται» από τους θηρευτές άµεσα. «Ξεπερασµένο» ψάρι ή ψάρι που από λάθος µας «τα έσπασε και πήρε δρόµο», σηµατοδοτεί το τέλος του ψαρέµατός µας στον τόπο αυτό. Το πανικόβλητο ψάρι παρασέρνει όλα τα άλλα γύρω του και εξαφανίζονται, συνεπώς πρέπει αµέσως να αλλάξουµε µέρος και να πάµε να ψάξουµε σε άλλο σηµείο.

Το jigging είναι δαπανηρό ψάρεµα από άποψη καυσίµου. Ίσως το πιο δαπανηρό. Αυτό συµβαίνει γιατί είναι πάρα πολλές δεκάδες τα «γκαζώµατα» και τα πλαναρίσµατα του σκάφους µέσα στη διάρκεια της ηµέρας. Εάν για παράδειγµα θέλουµε να ψάξουµε εκατό στίγµατα σε ένα εύρος δέκα -δεκαπέντε µιλίων, σηµαίνει ότι το σκάφος πρέπει να ακινητοποιηθεί και να ξαναπλανάρει εκατό φορές. ∆ε χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να καταλάβει κανείς ότι ο πλέον ακατάλληλος κινητήρας γι’ αυτό το ψάρεµα είναι ο δίχρονος.

Είπαµε ότι δεν ρίχνουµε αν δε δούµε µεγάλα ψάρια. Είµαστε απόλυτοι; Όχι βρε αδελφέ!  Αν βρεθούµε σε ένα πονηρό µέρος, πχ. σε ένα σκαλοπάτι 5-10m µε ένα πυκνό σύννεφο από ψιλό από πάνω του, ας ρίξουµε µια φορά. Ας ρίξουµε και δύο, πρέπει όµως να µην ξεχνάµε ποτέ ότι επειδή κάθε ριξιά «τρώει» πέντε µε δέκα λεπτά της ώρας (δέκα λεπτά είναι ο χρόνος που καταναλώνεται όταν το σκάφος παρασύρεται γρήγορα), και πρέπει για την επόµενη ριξιά να ξαναεπιστρέψουµε αυτόµατα. Αυτό σηµαίνει, ότι αν -παρότι δε βλέπουµε ψάρια- ρίξουµε στην τύχη 10 φορές µέσα στην ηµέρα, τότε έχουµε ελάχιστες πιθανότητες να πιάσουµε ψάρι, αφού θα έχουµε χάσει µία και παραπάνω ώρα ψαξίµατος για τα επόµενα µέρη που είχαµε σκοπό να ψάξουµε…

Τόποι για Jigging
Τα καλύτερα µέρη είναι οι κάβοι και τα σηκώµατα στα ανοιχτά. ∆υστυχώς πολλά από αυτά τα καλά µέρη, µετά από 50 χρόνια έντονου ψαρέµατος είναι «ναρκοθετηµένα» από σκαλωµένα δίχτυα και παραγάδια. Ξέρω πολλά µέρη που είναι πλέον απαγορευτικά για ψάρεµα και κάθε ριξιά σηµαίνει 25+ χαµένα ευρώ.
Ώρες: Για το ξηµέρωµα ξέρω ότι είναι πάρα πολύ καλή ώρα, αλλά δεν έχω προσωπική πείρα (δεν είµαι πρωινός τύπος). Ψάρια µπορεί να χτυπήσουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ηµέρας. Η συναγρίδα για παράδειγµα έχει pick ψαρέµατος µεταξύ δώδεκα µε τρεις το µεσηµέρι. Mαγική ώρα είναι το σούρουπο, όπου ειδικά στήρες και σφυρίδες χτυπούν ακόµα και µισή ώρα µετά το πέσιµο του σκοταδιού!

Προσωπικά χρησιµοποιώ  νήµα 50lb και µια καλή 70άρα πετονιά για τα εκάστοτε 7 έως 8 µέτρα του παράµαλλου. Λέγεται ότι τα φιλύποπτα ψάρια θέλουν λεπτότερα εργαλεία από αυτά που ανάφερα, αλλά εγώ προτιµώ να πάρω λιγότερα ψάρια από το να χάνω τα 25 ευρώ του πλάνου σε κάθε ψευτοσκάλωµα.

Σκαλώµατα στο Jigging
 Σε περίπτωση σκαλώµατος, δεν τραβάµε  ποτέ το καλάµι. Ξετυλίγουµε κάµποσο νήµα, το τυλίγουµε σε ένα λείο αντικείµενο, πχ. ένα χοντρό κατσαβίδι, βάζουµε µπροστά τη µηχανή, και ξεκινάµε κρατώντας γερά το αντικείµενο. Στο εµπόριο βέβαια κυκλοφορούν ειδικά εξαρτήµατα γι’ αυτήν την δουλειά, αλλά ελάχιστα καταστήµατα τα έχουν φέρει. Εγώ πάντως δεν έχω προµηθευτεί ένα τέτοιο, έχω φτιάξει όµως αρκετά παρόµοια µόνος µου, ηλεκτροκολώντας δύο µεγάλα ανοξείδωτα ναυτικά κλειδιά. Επίσης µέρες µε έντονο κυµατισµό, ρέµα, ή αέρα, όπου το σκάφος παρασύρεται ταχύτατα µόλις κάνουµε «κράτει», χρησιµοποιώ µια ιδιοκατασκευή, µια σηµαδούρα µε βαρίδι, που τη φουντάρω ακαριαία µόλις δω ψάρια στο βυθόµετρο, ώστε να µην χάνω χρόνο ψάχνοντας µετά από κάθε επιστροφή στο σηµείο µε τα ψάρια.

Πλάνοι Jigging
Χάος… Ίσως και να είναι ένα αυτόνοµο, ξεχωριστό άρθρο αυτό το θέµα. Οι ελαφροί για τα  ρηχά, οι βαρύτεροι για τα βαθιά. Πόσο ακριβώς; ∆ε µεταφέρεται αυτή η πληροφορία, αλλά είναι θέµα πείρας του καθενός, ανάλογα µε τα µποφόρ, τα ρέµατα και το βάθος. Οι µακριοί (στιλέτα) κατεβαίνουν γρηγορότερα. Άτοµα  που τους έδεσαν  ανάποδα, δηλαδή µε το µάτι προς το βυθό, ισχυρίζονται ότι δουλεύουν καλύτερα. Επίσης κάποιοι, δεν ξέρω το πως τους ήρθε η ιδέα, τους στραβώνουν ελαφρώς και πραγµατικά δουλεύουν καλύτερα! Τα αγκίστρια πρέπει να βρίσκονται στο 1/3 του σώµατος του πλάνου. Ο λόγος; Οι εννιά στις δέκα επιθέσεις γίνονται εκεί που βρίσκονται τα εντόσθια. Αυτό βέβαια δεν αφορά στα µαύρα ψάρια τα οποία ρουφάνε και καταπίνουν ολόκληρο το ψάρι, ή στα µαγιάτικα, αφορά στα κόκκινα, τους λούτσους κλπ., που πρώτα δαγκώνουν και µετά καταπίνουν, και έχουν πολύ µικρό στόµα σε σχέση µε το σώµα τους. Αυτός άλλωστε είναι και ο βασικός λόγος που πρέπει πρώτα να τεµαχίσουν το θήραµα και µετά να το καταπιούν.

Aγκίστρια & Κάρφωμα στο jigging
Τα αγκίστρια στο jigging πρέπει πάντα να είναι µεγάλα, για να µη σφηνώνουν στο σώµα  του πλάνου και µένουν εγκλωβισµένα εκεί. Όµως τα µεγάλα αγκίστρια έχουν µικρότερη διεισδυτικότητα, οπότε µόλις χτυπήσει το ψάρι πρέπει απαραίτητα θα καρφώσουµε δυνατά τρεις φορές, σα να θέλουµε να του ξεκολλήσουµε τα σαγόνια! Αυτό γίνεται για να σιγουρευτούµε ότι ακόµα και αν το αγκίστρι έχει βρεθεί σε ένα λάθος σκληρό σηµείο (πχ. στον ουρανίσκο), θα καταφέρουµε να καρφωθεί και να ξεπεράσει το κρέας. Το κάρφωµα γίνεται στη σωστή θέση, δηλαδή ενώ το καλάµι ακουµπάει στη θάλασσα, το σηκώνουµε απότοµα το πολύ µέχρι τις 45ο. Παραπάνω γωνία σηµαίνει σπασµένο καλάµι! Ένα φοβερό λάθος που κάνουν πολλοί, είναι να δένουν τα αγκίστρια από το ανοιχτό κρικάκι. Έτσι, λόγω αυτού του λάθους έχουν χαθεί πολλά ψάρια µε τα αγκίστρια στο στόµα τους,

Καλάµια Jigging
Όσο πιο ακριβό, τόσο πιο καλό! Προσέξτε όµως το ακριβό είναι πιο καλό όταν πιάσουµε ψάρι (έρχεται στην βάρκα πολύ πιο σύντοµα, γιατί το εξοντώνει η έντονη επαναφορά της µύτης), πριν το χτύπηµα του ψαριού, όλα είναι σχεδόν ίδια, ακριβά και φθηνά… Στην παγκόσµια αγορά κυκλοφορούν καλάµια (τα οποία βέβαια εισάγονται και στην Ελλάδα), που είναι φτιαγµένα για τη συγκεκριµένη τεχνική, δηλαδή για συγκεκριµένη ταχύτητα µαζέµατος και συγκεκριµένο εύρος κίνησης του καλαµιού, όπου «εύρος» εννοούµε το τόξο που διαγράφει η µύτη κατά τη διάρκεια της κίνησης από το χαµηλότερο σηµείο µέχρι το ψηλότερο. ∆υστυχώς λίγοι γνωρίζουν να µας εξηγήσουν για ποιο είδος jigging είναι φτιαγµένο το καλάµι που ενδιαφερόµαστε να αγοράσουµς, ή ίσως δε θέλουν. Εκείνο όµως που έχει χαντακώσει πάρα πολλούς ψαράδες, είναι τα σκληρά καλάµια (τα λεγόµενο και «κούτσουρα») που χοροπηδάνε τους πλάνους µε συνέπεια να µη «χτυπάει» τίποτα, εκτός από κάποια «µαύρα» που πιάνουν τον πλάνο στο κατέβασµα, πριν δηλαδή αρχίσουµε να κάνουµε jigging.

«ανέκδοτο»
…Εδώ λοιπόν θα πω και ένα «ανέκδοτο».  Συναντιέµαι µε ένα γνωστό µου και πιάνουµε τη συζήτηση «ψαρεύω και εγώ που και που», και µου λέει: «προ καιρού έκανα jigging και έπιασα τρία ψάρια». Του απαντάω: «Ήταν Μάιος και τα ψάρια ήταν στήρες». Γουρλώνει τα µάτια και ρωτάει: «Που το ξέρεις;». «Είναι απλό», του λέω. «Το Μάιο εκατοντάδες στήρες ανεβαίνουν στους κάβους, και οι άσχετοι πιάνουν κάποιες. Νοµίζουν ότι έτσι  θα πάει όλη η χρονιά. Κάθε φορά που βγαίνουν για ψάρεµα νοµίζουν πως θα πιάσουν 2-3 ψάρια, αλλά τελικά ξαναπιάνουν ψάρια µετά από έντεκα µήνες»!

Χρώµατα στους πλάνους jigging
Άµα τρώνε τα ψάρια, ρίξτε άβαφτο πλάνο και θα έχετε άριστα αποτελέσµατα, άµα δεν τρώνε,  τότε η πείρα ορίζει  ασηµί-ροζ για συναγρίδες, ασηµο-µπλε για  µαγιάτικα, ασηµο-πορτοκαλοκαφέ για τα πάντα και οπωσδήποτε για τα µαύρα. Σε περίπτωση διλλήµατος, ένας οποιοσδήποτε πλάνος µε πλευρές που αντανακλούν έντονα το φως (καθρέπτης), είναι µια χαρά. ∆εν ζορίζουµε ποτέ τα ψάρια, γιατί ο πολύ µάγκας µένει στο τέλος νηστικός. Εξαίρεση τα µαγιάτικα που φεύγουν βολίδα για το βυθό για να βρουν βράχο να σπάσουν την πετονιά, και τα µαύρα που θέλουν να µπουν στο θαλάµι τους, όπου  αναγκαστικά και ως επί το πλείστον το παράµαλλο δε θα αντέξει. Ψάρια βασικά βγάζουν αυτοί που µπορούν να κάνουν µίλια και να πληρώνουν τη βενζίνη. Εξαίρεση αποτελούν οι ψαράδες της επαρχίας, αφού µπροστά στο σπίτι τους βρίσκονται πολλοί καλοί τόποι. Από κει και ύστερα ο παράγοντας «τύχη» είναι ο νούµερο ένας κανόνας στο ψάρεµα, όπως και σε σχεδόν όλους τους τοµείς της ζωής. Έτσι γίνεται άνθρωποι µε πανάκριβα βυθόµετρα, που υπολογίζουν φάσεις σελήνης, ρέµατα, θερµοκρασίες νερού, εποχές, συνήθειες θηραµάτος, βαροµετρική πίεση κλπ., να γυρίζουν άψαροι, και άλλοι µε «αφασιακό εγκέφαλο» να βγαίνουν, να ρίχνουν στην τύχη και να παίρνουν ψάρια. Γι’ αυτό µη  «µασάτε» από φωτογραφίες ψαριών άλλων. Αν ακολουθήσετε αυτά που λέει το άρθρο και δεν πιάσετε ψάρια, τότε κάντε ένα ευχέλαιο! Όπως τα καλάµια πολλές φορές είναι φτιαγµένα για την τεχνική του jigging, το ίδιο ισχύει και για τους περισσότερους πλάνους. ∆υστυχώς οι περισσότεροι καταστηµατάρχες δε γνωρίζουν για ποια χρήση προορίζεται ο κάθε πλάνος που πουλούν. Χάος….!!! Αυτό το τελευταίο σχόλιο ξεχάστε ότι το διαβάσατε, οπότε κάντε το σταυρό σας και πηγαίνετε για ψάρεµα

Κόµποι στο jigging
Kόµπους πηγαίνετε να σας τους δείξουν στα µαγαζιά που ψωνίζετε, ή παρακαλέστε ένα φίλο σας, ή ακόµα δείτε video στο Youtube. Εεε, άµα πια, δε θα γράφουµε ολόκληρα κατεβατά!

Ψάρεμα – η τεχνική Jigging
Αν ο καιρός και το ρέµα µας παρασέρνουν γρηγορότερα από 1 ή 1.5 κόµβους την ώρα, jigging δε γίνεται. Για να γίνει, πρέπει να είµαστε πάνω από τον τόπο και όχι 30 µέτρα µακριά. Αυτό συµβαίνει γιατί λόγω της µεγάλης καµπύλης του νήµατος µέσα στο νερό, η κίνηση του καλάµιού δε δίνει στον πλάνο την κίνηση που πρέπει. Επίσης αυξάνεται πολύ η πιθανότητα σκαλώµατος, αφού σηκώνουµε τον πλάνο από το βυθό υπό γωνία. Εξαίρεση αποτελούν τα µαγιάτικα στα µεσόνερα, όπου το jigging υπό γωνία έχει θεαµατικά αποτελέσµατα. Γι’ αυτό και ρίχνουµε τον πλάνο πριν σβήσουµε την µηχανή και ακινητοποιηθεί το σκάφος. Βέβαια είναι δυνατό να κάνετε jigging ενώ έχει έντονο κύµα ή ρέµα, εάν κρατάτε το σκάφος πάνω από τον τόπο κάνοντας πρόσω µε τη µηχανή, αλλά καλύτερα να βγείτε έξω και να πάτε για καφέ!

Μηχανισµοί Jigging
Οι µηχανισµοί jigging χωρίζονται σε δύο είδη: τους σταθερού τύµπανου και του περιστρεφόµενου τύµπανου, ή αλλιώς spinning και conventional. Toυς πρώτους τους µισώ, παρόλο που ο πλάνος φθάνει γρηγορότερα στο βυθό λόγω  του αβίαστου ξετυλίγµατος του νήµατος, και έτσι µπορούµε να χρησιµοποιούµε ελαφρύτερους πλάνους που είναι και πιο ξεκούραστοι για εµάς και δεν προκαλούν σεισµό όταν κοπανούν στα βράχια του βυθού. Παρόλα αυτά, εκείνο το άνοιγµα-κλείσιµο του pick up της µποµπίνας µε τρελαίνει. Στα συν του άλλου είδους, είναι ότι µπορούµε να παίζουµε στο κατέβασµα φρενάροντας τη µποµπίνα µε τον αντίχειρα, και όταν το ψάρι φεύγει βολίδα για κάτω να αυξήσουµε τα φρένα µε τον ίδιο τρόπο, χωρίς να πειράξουµε τις ρυθµίσεις.

Ως εδώ όµως. ∆ε γράφω άλλο …για να πάτε για ψάρεµα επιτέλους!

Tips
1: Προσωπικά χρησιμοποιώ νήμα 50lb και μια καλή 70άρα πετονιά για τα εκάστοτε 7 έως  8 μέτρα του παράμαλλου.
2: Αν ο καιρός και το ρέμα μας παρασέρνουν γρηγορότερα από 1 ή 1.5 κόμβους την ώρα, jigging δε γίνεται!