Πάνε αρκετά χρόνια από την πρώτη φορά που άκουσα τη λέξη «καλαδούρι» ή «τυχερή», και η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω και να πιστέψω πως υπάρχει όντως μια τεχνική που ψαρεύει κυριολεκτικά μόνη της, χωρίς να χρειάζεται την παραμικρή παρέμβασή μας.
Να όμως που τα χρόνια πέρασαν, και οι δύσκολες συναγρίδες ενός τόπου καθώς και τα πολύ μεγάλα και καχύποπτα γοφάρια ενός άλλου, με έκαναν να θυμηθώ αυτήν την ιδιαίτερη τέχνη, καταφέρνοντας μάλιστα να έχω και αποτέλεσμα! Φυσικά και αυτό ήταν η αφορμή ώστε να συντάξω αυτό το άρθρο, με σκοπό να σας μεταδώσω όσα ξέρω και όσα άκουγα από μικρός, αλλά επίσης πυροδότησε την επιθυμία κατασκευής καλαδουριών, που βρίσκονται σχεδόν πάντα κάπου χωμένα στα ταμπούκια του σκάφους για παν ενδεχόμενο.
Τι θα χρειαστούμε
• Ένα μπιτόνι ή σημαδούρα με περιεχόμενο όγκο 15-20 λίτρα ώστε να μη βουλιάζει εύκολα
• Μια πετονιά διαμέτρου 1.0mm, από την οποία θα χρειαστούμε κατά μέσο όρο 80 μέτρα (αναλόγως φυσικά και με το βάθος που θέλουμε να πατώσει το βαρίδι μας)
• Ένα βαρίδι περίπου 1-1,5 κιλά (δεν μας νοιάζει το υλικό, πχ. πέτρα, μολύβι, τσιμέντο, απλά να είναι δεμένο καλά πάνω στη μάνα μας ώστε να μην κοπεί ή λυθεί)
• Ένα ποιοτικό και δυνατό στριφτάρι των 200lbs
• Ένα κομμάτι μήκους 2-3 περίπου οργιών (3 μέτρων) και πάχους 0.60-0.70mm, το οποίο θα χρησιμοποιήσουμε ως παράμαλλο
• Δυο αγκίστρια με κρίκο ή παλέτα, ανάλογα τι μας βολεύει, και μεγέθη από 4/0 έως και 7/0, το οποίο θα το κρίνουμε στο περίπου, λαμβάνοντας υπόψη τα θηράματα στα οποία στοχεύουμε.
Ο τρόπος της κατασκεύης
Αρχικά ξεκινάμε να τυλίγουμε τη μάνα, αφού πρώτα κάνουμε έναν σίγουρο κόμπο ασφαλείας πάνω στο καλαδούρι. Μόλις φτάσουμε στα τελευταία μέτρα, περνάμε την πετονιά (μάνα) μέσα στο στριφτάρι μας και το αφήνουμε προς το παρόν. Κατόπιν, δένουμε την πετονιά με έμπιστο και δυνατό κόμπο πάνω στο βαρίδι. Συνιστώ την απόλυτη προσοχή σας σε αυτό το σημείο, γιατί ένας επιπόλαιος κόμπος αρκεί ώστε το ψάρι να κάνει «φτερά», μόνο του ή παρέα με τη σημαδούρα μας!
Από το σημείο τώρα, που έχουμε δέσει την πετονιά με το βαρίδι, υπολογίζουμε 2 οργιές ή αλλιώς 3 μέτρα, και τοποθετούμε το στριφτάρι μας ΠΑΝΩ από τη μέτρησή μας. Στο σημείο που έχουμε μετρήσει λοιπόν, φτιάχνουμε ένα στοπ με πετονιά πάνω στη μάνα μας, ώστε το στριφτάρι να μπορεί να κινείται ελεύθερα από εκεί και πάνω. Δηλαδή, το στριφτάρι που κινείται ελεύθερα πάνω στην πετονιά να σταματά περίπου 3 μέτρα πριν από τον κόμπο πετονιάς-βαριδιού.
Τώρα, όσον αφορά στο παράμαλλο, είτε διπλαρώνουμε, είτε το αφήνουμε ως έχει, είτε βάζουμε λεπτό αλλά ποιοτικό συρματόσχοινο (ώστε να μπορεί να δένεται), αν αναφερόμαστε πχ. σε μεγάλα γοφάρια. Στη συνέχεια δένουμε τα δύο αγκίστρια στο παράμαλλό μας, με τους κόμπους που εμπιστεύεται ο καθένας και με διάταξη ώστε το ένα να είναι σταθερό και το άλλο συρόμενο.
Συνήθως προτιμώ το σταθερό να είναι κατά 1 ή 2 νούμερα μεγαλύτερο από το συρόμενο, ειδικά αν ψαρεύω με σουπιά και καλαμάρι, για να έχω περισσότερες πιθανότητες σύλληψης αν το ψάρι χτυπήσει στα μουστάκια. Τέλος, την άλλη άκρη του παράμαλλου τη δένουμε στο στριφτάρι, το οποίο κινείται ελεύθερα στην πετονιά που έχουμε δέσει με το βαρίδι μας.
Γιατί να ψαρέψω με “Τυχερές” ;
Για τους «δύσπιστους» φίλους αναγνώστες, πάμε να αναλύσουμε τα πολλά θετικά στοιχεία που έχει η συγκεκριμένη τεχνική ψαρέματος:
• Δεν απαιτεί την παρουσία μας στον τόπο, ίσα-ίσα θα έλεγε κανείς ότι την απαγορεύει κιόλας! Το μόνο που θα χρειαστεί είναι να πάμε να ρίξουμε τα καλαδούρια μας στο νερό και μετά από αρκετές ώρες να πάμε να τα μαζέψουμε.
• Εποχή, θερμοκρασία και καιρικές συνθήκες. Κανένα απολύτως πρόβλημα! Για καλή μας τύχη πρόκειται για μια τεχνική που εφαρμόζεται πολύ εύκολα στις ανάγκες τις εποχής και τα ψάρια που κυκλοφορούν. Εμείς επιλέγουμε το δόλωμα, το μέρος και τις καιρικές συνθήκες και απλά δοκιμάζουμε την «τύχη» μας.
• Η ώρα πλέον καθορίζεται από το «θέλω» και όχι από το «πρέπει». Σαν αλιευτική μέθοδος θα δούμε ότι είναι πολύ βολική, αφού έχει αποτέλεσμα όλες τις ώρες της ημέρας, αλλά και της νύχτας.
• Βάθη και βυθοί για όλα τα γούστα. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις τυχερές κυριολεκτικά παντού, είτε σε κομμάτια με αμμούδα που έχουμε εντοπίσει με το βυθόμετρό μας, είτε σε μέρη με τραγάνα, ή ακόμα, σε μεγάλα μονόπετρα. Το δόλωμά μας και η ησυχία που θα επικρατεί στον τόπο, θα προσελκύσουν σχεδόν κάθε είδος ψαριού τριγύρω.
• Μηδαμινό κόστος κατασκευής (σε σχέση με άλλες τεχνικές) και ευκολία εύρεσης δολώματος ανάλογα με την εποχή. Συγκεκριμένα, έχει τύχει να ρίχνω τυχερές με ζωντανή σουπιά ή καλαμάρι στην καρδιά του χειμώνα, με ζωντανή τσιπούρα ή κέφαλο (που φρόντισα να πιάσω από πριν με καθετή και LRF) το καλοκαίρι και γύλους, μπαλάδες και διάφορα άλλα πατόψαρα.
Κάπου εδώ να σημειώσω, γιατί ξέρω ότι πολλοί γελάσατε όταν διαβάσατε τη λέξη «μπαλάδες», ότι το μεγαλύτερό μου ψάρι σε «τυχερή» ήταν ένα μαγιάτικο 30 κιλών, το οποίο άρπαξε τον μπαλά μόλις 20 μέτρα κάτω από τη βάρκα, καθώς κατέβαζα το βαρίδι μου στα 40m βάθος!
Για την ιστορία, το ψάρι, με τη βοήθεια ειδικών γαντιών και μετά από πολλούς κινδύνους να κόψει τα χέρια μου και τα χέρια του πατέρα μου, κέρδισε τη σχεδόν δεκάλεπτη, άνιση, μάχη και με επίδειξη απίστευτης δύναμης κατάφερε να τα κόψει όλα και να χαθεί στο βαθύ μπλε, αφήνοντάς μας κυριολεκτικά ξαφνιασμένους με την εμπειρία που είχαμε μόλις ζήσει.
TIPS:
• Η επιλογή νωπής σουπιάς θα προσφέρει πιο εύκολο εντοπισμό από τους θηρευτές, λόγω αδυναμίας καμουφλάζ
• Δεν ταλαιπωρούμε το δόλωμά μας με άσκοπα αγκιστρώματα σε ζωτικά σημεία
• Καλό θα ήταν να έχουμε μια δεξαμενή ή ένα δοχείο με καθαρό θαλασσινό νερό, ώστε να διατηρούμε τα δολώματά μας σε άριστη κατάσταση (αν ψαρεύουμε με ζωντανό)
• Αν ψαρεύουμε με νωπό ή κατεψυγμένο δόλωμα, προσπαθούμε η όλη διαδικασία να γίνεται σωστά, ώστε τα δολώματα να μην χάνουν, όσο γίνεται, τα φυσικά χρώματά τους (πχ. το καλαμάρι). • •
• Επίσης, όσον αφορά στα κατεψυγμένα, να γίνεται σωστή απόψυξη, με σκοπό να έχουμε την καλύτερη δυνατή αληθοφάνεια
• Χρησιμοποιούμε το βυθόμετρό μας για να ανακαλύψουμε νέους τόπους, με ενδιαφέροντες βυθούς, οι οποίοι μπορούν να φιλοξενήσουν θηρευτές
• Μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια επίσης, είναι η τοποθέτηση μίας μεγάλης παραμάνας ασφαλείας, σε μία από τις 2 άκρες της σημαδούρας ή στο χερούλι του καλαδουριού. Αυτό γίνεται ώστε μετά τις 2 τσακιστές που κάνουμε γύρω από το καλαδούρι όταν πατώσει το βαρίδι μας, να περάσουμε την πετονιά μας από την παραμάνα, και όταν τσιμπήσει το ψάρι, η σημαδούρα μας να σηκωθεί σε όρθια θέση, αποφεύγοντας έτσι την άσκοπη αντίσταση από ρεύματα.
Καλαµάρι! Απλά το κορυφαίο δόλωµα για ψάρεµα µε «τυχερές»
TOP 5+1 Δολώματα…
Σουπιά: Θα την προτιμήσουμε Μάρτιο και Απρίλιο, κυρίως λόγω της έντονης παρουσίας της στα ρηχά νερά για αναπαραγωγή. Με ένα απλό καλάμι spinning μικρού casting weight, έναν απλό μηχανισμό ή ακόμη και με ένα καρούλι και μερικές καλαμαριέρες, θα καταφέρουμε να φτάσουμε στη σύλληψή της εύκολα, έχοντας έναν πολύ δελεαστικό σύμμαχο στην αναζήτηση του strike
Καλαμάρι: Ο βασιλιάς των δολωμάτων! Αν και λίγο πιο έξυπνο σε θέμα σύλληψης, το καλαμάρι μάς δίνει τη δυνατότητα να το ψαρέψουμε από τέλη Οκτωβρίου έως Φεβρουάριο. Κινείται σε όλα τα βάθη και κυνηγά μέρα-νύχτα, αρκεί απλά να βρούμε τα σημεία που κατακλύζονται από τα κοπάδια του. Τα μικρά καλαμάρια, δηλαδή από 17 έως 20 εκατοστά, ζωντανά ή νωπά, αποτελούν κορυφαία δολώματα στην τεχνική της «τυχερής», αλλά και γενικά σε πολλές άλλες τεχνικές.
Τσιπούρα/Κέφαλος: Πιο συνηθισμένα θα έλεγε κανείς, αλλά αυτό είναι που τα κάνει τόσο αποδοτικά, κυρίως σε ασπρόψαρα, όπως γοφάρια και λίτσες, αλλά και σε συναγρίδες, όπου θα δούμε τρομερά αποτελέσματα αν καταφέρουμε να τα κρατήσουμε ζωντανά και σε άριστη κατάσταση.
Γύλος: Ίσως το πιο «δύσκολο» δόλωμα, τόσο σε θέμα σύλληψης, όσο και σε θέμα διατήρησης. Το αρμάτωμά του απαιτεί εμπειρία και τεχνική, αφού μιλάμε για ένα πολύ μικρόσωμο ψάρι, το οποίο δεν θα συγχωρήσει τυχόν λάθος χειρισμούς. Πρόκειται για ένα δόλωμα κυριολεκτικά από το «πάνω ράφι», το οποίο δεν θα αφήσει ασυγκίνητες τις συναγρίδες, αλλά και όλα τα υπόλοιπα κοκκινόψαρα και τις στήρες. Θα το αναζητήσουμε σε παραλίες με βότσαλα ή σε βραχώδεις ακτές, ψαρεύοντάς το με πολύ μικρά αγκίστρια, έχοντας ως βασικό δόλωμα ακροβάτη, ψαροτροφή ή ζυμάρι.
Η µικρή τσιπούρα, καθώς και διάφορα άλλα πατόψαρα µπορούν να χρησιµοποιηθούν ώς δόλωµα στις «τυχερές»
Αυτή λοιπόν, φίλοι ψαράδες, ήταν η τεχνική της «τυχερής». Μια αρκετά παλιά τεχνική, σχεδιασμένη από ψαράδες του παρελθόντος, οι οποίοι τα μόνα υλικά που είχαν ήταν αυτά που αναφέραμε και πάλι ίσως όχι όλα. Πρόκειται για ένα ψάρεμα που θα μας «λύσει τα χέρια» σε πολλές περιστάσεις και θα μας φέρει αποτέλεσμα από εκεί που δεν το περιμένουμε. Βρείτε καλαδούρια, δέστε αγκίστρια, δολώστε ότι νομίζετε ότι ικανοποιεί τις ανάγκες του τόπου σας και ανοιχτείτε στη θάλασσα να δοκιμάσετε την τύχη σας. Σύντομα θα εκπλαγείτε!
Εύχομαι ασφαλείς επιστροφές σε όλους!