Στην Αλεξανδρούπολη, τα καΐκια δύσκολα θα έβγαιναν στο πέλαγος χωρίς τους Αιγύπτιους ψαράδες. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που κρατούν ζωντανή την τοπική αλιεία; Πώς ζουν και γιατί καλύπτουν σήμερα το κενό της εγχώριας εργατικής δύναμης στη θάλασσα;
Η εικόνα είναι γνώριμη στους ντόπιους. Το λιμάνι ξυπνά νωρίς, με τα λιγοστά καΐκια που απέμειναν να σαλπάρουν για την καθημερινή μάχη με τη θάλασσα.
Μόνο που πια, πίσω από το τιμόνι και τα δίχτυα, δεν βρίσκονται Έλληνες. Είναι Αιγύπτιοι, εργάτες της θάλασσας, αθόρυβοι ήρωες μιας παραδοσιακής τέχνης που μαραζώνει.
Τα τελευταία χρόνια, η παράκτια αλιεία στην περιοχή δοκιμάζεται. Η ακρίβεια, η υπεραλίευση και οι αυστηροί κανονισμοί είναι μόνο η μισή ιστορία.
Το μεγαλύτερο πλήγμα είναι η έλλειψη εργατικών χεριών. Η νέα γενιά στην Ελλάδα δεν δείχνει ενδιαφέρον για τη ζωή στη θάλασσα, ακόμη κι αν προέρχεται από οικογένεια με αλιευτική παράδοση.
Στην πρώτη ευκαιρία οι νέοι στρέφονται στη στεριά.
Μέσα σ’ αυτή την κρίση, οι λιγοστοί καπετάνιοι που επιμένουν στράφηκαν στους Αιγύπτιους. Ψαράδες έμπειροι, με ένστικτο για τον καιρό και γνώση του σκάφους, που δεν χρειάζονται εφαρμογές για να διαβάσουν τον ορίζοντα. Επαγγελματίες.
Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, περίπου 100 Αιγύπτιοι αλιεργάτες εργάζονται στην Αλεξανδρούπολη.
Οι περισσότεροι ζουν πάνω στα σκάφη. Εκεί κοιμούνται, τρώνε, μιλούν με τις οικογένειές τους στην Αίγυπτο.
Δεν έρχονται για μόνιμη εγκατάσταση. Έρχονται για μερικά χρόνια, μαζεύουν μεροκάματα, στέλνουν χρήματα πίσω, κι όταν «κλείσει ο κύκλος», επιστρέφουν.
Οι αποδοχές τους δεν είναι ευκαταφρόνητες: 1.200 με 1.500 ευρώ καθαρά τον μήνα. Και καθώς ζουν πάνω στα καΐκια, τα έξοδα είναι ελάχιστα.
Διαθέτουν νόμιμα έγγραφα, πράσινες κάρτες, και εργάζονται με συμβάσεις που ανανεώνονται από τους ιδιοκτήτες των σκαφών.
«Αν δεν ήταν οι Αιγύπτιοι, θα είχαμε εγκαταλείψει. Δεν θα είχαμε καν προσωπικό», δηλώνουν ανοιχτά τοπικοί ψαράδες.
Κάποτε, υπήρχε λίστα αναμονής για μια θέση σε καΐκι. Σήμερα, οι αγγελίες μένουν αναρτημένες χωρίς απάντηση.
Η παλιά γενιά αποσύρεται, η νέα δεν θέλει ούτε να πλησιάσει τη θάλασσα.
Οι χαμηλές αποδοχές του παρελθόντος, οι αντίξοες συνθήκες και η αβεβαιότητα για το μέλλον του επαγγέλματος, έστρεψαν τους νέους μακριά.
Η αλιεία γερνά, κι ο Έλληνας ψαράς γερνά μαζί της, όχι μόνο ηλικιακά, αλλά και σαν εικόνα.
Η παρουσία των Αιγύπτιων στην τοπική αλιεία είναι καθοριστική. Το λιμάνι διατηρεί παλμό χάρη σε αυτούς.
Το ερώτημα όμως παραμένει: τι θα γίνει όταν κι αυτοί πάψουν να έχουν λόγο να μείνουν;
Μήπως ήρθε η ώρα για μια νέα αρχή; Για έναν εθνικό σχεδιασμό που θα επαναπροσδιορίσει την αλιεία όχι απλώς ως παραδοσιακό επάγγελμα, αλλά ως βιώσιμη, αξιοπρεπή επιλογή ζωής; Που θα δώσει ξανά κίνητρα στους νέους να ανέβουν σε καΐκι;
Προς το παρόν, η θάλασσα κρατιέται από ξένα χέρια. Και ευτυχώς.
Αλλά κάποιος πρέπει να αναρωτηθεί: για πόσο ακόμα;
Πηγή: pameevro.gr
Ακολουθήστε το boatfishing.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις θαλασσινές ειδήσεις για το σκάφος, το ψάρεμα και την κατάδυση από την Ελλάδα και τον κόσμο.