Τα Γοφάρια του Καλοκαιριού – Για τρελούς και θαρραλέους (Μέρος 3)
Η Μάχη
Ένα μεγάλο κεφάλαιο γνώσης και εμπειρίας είναι αυτό της αντιμετώπισης του ψαριού αφού καταφέρουμε να το αγκιστρώσουμε.
Ο κάθε ψαράς δικαιούται να έχει τη γνώμη του και να ακολουθεί την τακτική που ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή του και τον εξοπλισμό του.
Σε αυτό το σημείο καταθέτω τις δικές μου απόψεις, απόσταγμα εμπειρίας και μόχθου στα ψαροτόπια μου, προσαρμοσμένα στην ιδιοσυγκρασία μου.
– Καρφώνω πάντα το ψάρι με ένταση, δεν το αφήνω μόνο του να πιαστεί
-Τα φρένα μου είναι σφιχτά αλλά δίνουν πάντα μέτρα σε έναν σοβαρό αντίπαλο όταν απαιτείται. Αν χρειαστεί τα ανοίγω λίγο μετά το κάρφωμα
– Αντιμετωπίζω το ψάρι με το καλάμι χαμηλά ή πλάγια αν είμαι μέσα στο νερό, αλλά το νήμα πάντα τεντωμένο και την παραβολή του καλαμιού ενεργή, έτσι περιορίζω τα σάλτα αλλά και το ύψος αυτών, ενώ συγχρόνως το κουράζω
-Δεν αφήνω το γοφάρι να με κάνει βόλτες, το έλκω προς το μέρος μου προσπαθώντας να κρατάω το καλάμι προς την πορεία του.
-Όταν το φέρνω προς τα έξω και σαλτάρει προς το μέρος μου, παίρνω γρήγορα μανιβελιές ώστε να κερδίσω γρήγορα μέτρα. Χρησιμοποιώ με αυτό τον τρόπο την αντίστασή του υπέρ μου
-Το ψάρι είτε το σέρνουμε κουρασμένο στην παραλία, είτε το βάζουμε εξουθενωμένο στην απόχη μας. Αν δεν κουραστεί αρκετά θα κάνει τα πάντα για να ξεφύγει και πιθανότατα να το καταφέρει
Αν όλα γίνουν σωστά οι πιθανότητες γέρνουν προς το μέρος μας, όμως τα πάντα θα είναι αμφίβολα ως την τελευταία στιγμή.
Εφόσον έχουμε οπτική επαφή και δούμε επιπόλαια πιασμένο ψάρι κάνουμε υπομονή και χαλαρώνουμε τα φρένα κι άλλο.
Έτσι κι αλλιώς άλλο ένα χαμένο γοφάρι θα είναι ίσως, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου!
Εμπειρίες Ζωής
Το χάραμα, όπως και το σούρουπο, είναι μια μαγική ώρα. Δύο κόσμοι συναντιούνται, το φως έρχεται.
Μαζί με το πρώτο φως έφτασα κι εγώ μαζί με το φίλο Θανάση στο ψαροτόπι. Έβαλα το wader και μπήκα στο νερό, ως τη μέση περίπου. Τις προηγούμενες μέρες τα γοφάρια είχαν φανεί στην περιοχή και κάποιοι έπιασαν αξιόλογα ψάρια.
Ο Ήλιος ανέβηκε πάνω από το βουναλάκι και φώτισε τα γαλήνια νερά. Μετά από μία ώρα άκαρπων προσπαθειών αποφάσισα να μετακινηθώ σε ένα πιο λασπώδες σημείο, γύρω στα 100 μέτρα αριστερότερα.
Μπήκα επιφυλακτικά αφού οι μπότες μου βυθίζονταν γύρω στους 5 πόντους μες τη λάσπη. Ευτυχώς η φυκιάδα πάντα βοηθάει αφού προσφέρει στέρεο έδαφος για να πατήσεις.
Μετά από λίγες βολές γύρισα προς τα πίσω απογοητευμένος, να βγω στη στεριά. Κάτι όμως μου ψιθύρισε να κοιτάξω πίσω μου.
Πράγματι σε απόσταση σαράντα μέτρων περίπου, ευθεία μπροστά μου ξεχώρισα δύο ραχιαία πτερύγια.
Να η ευκαιρία που έψαχνα.
Πέρασα στην παραμάνα ένα τεχνητό που θυμίζει έντονα κεφαλόπουλο στην πλεύση του, σημάδεψα και κατάφερα να φτάσω οριακά δύο με τρία μέτρα πιο αριστερά και μπροστά από το σημείο που είδα τις ράχες.
Εν τω μεταξύ, εκείνα είχαν αρχίσει να κινούνται προς τα μέσα.
Ίδρωσα!
Το κεφαλοπουλάκι μου έκανε εσκεμμένα δύο σκέρτσα πετάγοντας λίγο νερό και ισορρόπησε τη φιδίσια πορεία του περνώντας δίπλα από τα ψάρια.
Μοιραία συνάντηση.
Το ένα γοφάρι έστριψε και άρχισε να ακολουθεί το τεχνητό μου. Αύξησα ελάχιστα την ταχύτητα και τότε το ψάρι ξετρελάθηκε. Όρμησε με μανία χτυπώντας την απομίμηση, αστόχησε μία φορά αλλά γύρισε αστραπιαία και ξαναχτύπησε πετάγοντας ένα πίδακα νερού ψηλά.
Το νήμα τέντωσε, το καλάμι ζορίστηκε. Κάρφωσα με δύναμη. Το γοφάρι καλά πιασμένο άρχισε να φεύγει αριστερά. Πήρε κάποια λίγα φρένα και μόλις ζορίστηκε πήρε πορεία δεξιά.
Όλο αυτό το χρονικό διάστημα έκανα μικρά βηματάκια προς τα πίσω με κατεύθυνση την ακτή και φρόντιζα να μαζεύω κρίσιμα μέτρα. Το μέγεθος του αντιπάλου μάλλον δεν θα συγχωρούσε κανένα λάθος.
Οι παλμοί μου είχαν ανέβει κατακόρυφα. Νομίζω ότι αισθάνθηκα κάποια στιγμή τους χτύπους της καρδιάς μου. Προφανώς δεν ήταν κατάλληλη στιγμή για καρδιογράφημα!
Ένταση παντού, αδρεναλίνη, φευγαλέες σκέψεις. Ξαφνικά πετάχτηκε για πρώτη φορά εμφανώς νευριασμένο έξω από το νερό. Σαλτάρισε προς το μέρος μου. Άλλο που δεν ήθελα!
Πήρα αρκετό νήμα με τη μανιβέλα όσο αυτό ήταν στον αέρα. Ξαναέδωσε άλμα δύο φορές… αυτή ήταν η υπογραφή στην ήττα του, αφού το έφερα πια πολύ κοντά μου ακολουθώντας την ίδια τακτική.
Η λάσπη όμως παραλίγο να κοστίσει σε μένα. Η μπότα έμεινε βαθιά μέσα της αλλά απέφυγα, κατά τύχη, να πέσω στο ελάχιστο νερό.
Κρατήθηκα πεισματικά όρθιος, με δύναμη που πήγαζε πρώτα από την ψυχή και μετά από το σώμα μου. Λίγο ακόμα, πρασίνισε το νερό μπροστά μου από τον όγκο του ψαριού.
Έκλεισα από μπροστά με το σώμα μου την απέλπιδα προσπάθειά του να φύγει προς τα μέσα. Το τράβηξα με το καλάμι προς την ακτή και του έδωσα την τελειωτική ώθηση για την ακτή με το πόδι μου.
Αυτό ήταν.
Ένα πανέμορφο ψάρι βάρους σχεδόν 5 κιλών, με καταπράσινη ράχη σπαρτάριζε νικημένο στην άμμο.
Έβγαλα μια σύντομη κραυγή χαράς.
Εμείς οι ψαράδες, τέτοιες όμορφες μάχες ονειρευόμαστε. Τις ζούμε και μετά αναμένουμε την επόμενη. Πάντα πιστεύουμε ότι η επόμενη θα είναι και πιο συγκλονιστική!
Ζήστε κάθε στιγμή!
Γνωρίζω πολύ καλά, από πρώτο χέρι την απογοήτευση και τα συναισθήματα από ένα χαμένο γοφάρι – τρόπαιο. Αλλά ας αναλογιστούμε, αντιμετωπίζουμε ένα έξυπνο, δυνατό μαχητή που παλεύει για τη ζωή του. Θα τα δώσει όλα, θα μας δοκιμάσει στα άκρα, υλικά και ψυχικά.
Εμείς θα πορευτούμε μαζί του ως το τέλος, νικητές ή ηττημένοι, και τα δύο έχουν την αξία τους. Όπως και να έχει όμως η αδρεναλίνη, η έξαψη της μάχης και η πληθώρα συναισθημάτων είναι το μεγαλύτερο κίνητρο σε αυτό το είδος ψαρέματος.
Τρελόψαρο αυτό, τρελοψαράδες κι εμείς!
Να χαίρεστε και να απολαμβάνετε την ζωή σας, κοντά ή μακριά από τη θάλασσα. Να ονειρεύεστε θετικά και να έχετε κουράγιο, δύναμη και αντοχή, σα τον αεικίνητο σαλταδόρο μας.
Η ζωή είναι μαραθώνιος, όχι κούρσα εκατό μέτρων!
Κώστας Ντέμος
