Εποχές και Ψαροτούφεκο | Βουτιά στη Θάλασσα του φθινοπώρου
Φθινόπωρο, ο πρώτος ψίθυρος του χειμώνα στον αέρα. Μα παράλληλα η καλύτερη εποχή για υποβρύχιο ψάρεμα…
Ξημέρωμα και οι πρώτες ακτίνες του ήλιου γδέρνουν την θαλασσινή επιφάνεια, αλλάζοντάς της χρώμα. Φορμαρισμένος από τους μήνες που προηγήθηκαν, αλλά παράλληλα και χορτασμένος, απολαμβάνω τις στιγμές. Μακριά από την ανθρώπινη βουή, γαλήνια η θάλασσα μοιάζει να με παρατηρεί καθώς, επιμελώς αργά, φορώ τον εξοπλισμό μου. Μήπως τελικά ισχύει το αντίθετο; Λαχταρώ να βουτήξω, μα καθυστερώ «διαβάζοντας» το ρεύμα και την εικόνα στο βυθόμετρο;
«Τα ψάρια θα είναι στη βορεινή πλευρά του υφάλου», αποφαίνομαι με δήθεν στόμφο.
ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΡΟΦΟΣΥΛΛΕΚΤΗΣ…
Σε λίγο ο σύγχρονος άνθρωπος θα δώσει τη θέση του στον αγνό τροφοσυλλέκτη. Ένα χαρακτηριστικό που όλοι έχουμε θαμμένο μέσα μας, κάτω από τις ευκολίες του σήμερα. Όταν είσαι υποβρυχίως για ψαροτούφεκο, οι αισθήσεις οξύνονται. Κάθε εικόνα, κάθε ήχος, βήμα-βήμα δημιουργούν μια επίγνωση για όσα συμβαίνουν. Γύρω και μέσα σου. Όχι, σκοπός δεν είναι το πισωγύρισμα στην εξέλιξη. Μα η δαιμονοποίηση των ενστίκτων από την ψευδο-οικολογική κουλτούρα, είναι λάθος.
Πράγματι, στο κόψιμο του υφάλου που κοιτά το βορρά, τα μικρόψαρα είναι άφθονα και φαίνονται κυνηγημένα. Οι καλογρίτσες έχουν κολλήσει στο βράχο. Οι τσέρουλες τρομαγμένες, προσπαθούν να αποφύγουν κάποια αόρατη (από την επιφάνεια) επίθεση. Ένα κοπάδι μικρά πελαγίσια δεν με συγκινεί, καθώς περνά λίγα μέτρα κάτω από τα πόδια μου… ΒΟΥΤΩ!
Μια κλεφτή ματιά πριν φτάσω στον πυθμένα, μαρτυρά τη σκιά του ψαριού που αναζητώ. Η παραμονή στο βυθό εστιασμένη και μεθοδική, θα κάμψει τις όποιες αντιστάσεις. Βολή καίρια και σύντομα οι λαμπρές –ακόμα- ακτίνες του ήλιου, αντανακλώνται στα λέπια του γεμίζοντας χρώμα τις στιγμές.
Κυριολεκτικά και μεταφορικά!
