Ο Καλύτερος Ψαρότοπος
Για την πραγµατοποίηση επιτυχηµένων εξορµήσεων, ο ψαράς βρίσκεται σε µια διαρκή αναζήτηση νέων ψαρότοπων. Όσο περισσότερους γνωρίζει, τόσο µεγαλύτερο πλεονέκτηµα έχει προκειµένου να πετύχει µια καλή ψαριά. Φυσικά, σε µια εποχή που τα ψάρια είναι όλο και περισσότερο δύσκολα να πιαστούν, ο ψαρότοπος αποτελεί επτασφράγιστο µυστικό για όλους και έτσι είναι πολύ δύσκολο να µάθουµε από κάποιο συνάδελφο, νέaα, καλά σηµεία, µε άφθονα ψάρια.
Σκοπός µας δεν είναι να σας υποδείξουµε ένα νέο ψαρότοπο, αλλά κάτι πολύ πιο χρήσιµο: τον τρόπο µε τον οποίο θα µπορέσετε να δηµιουργήσετε το δικό σας προσωπικό ψαρότοπο, όπου εσείς επιθυµείτε.
-Θυµάµαι όταν είµαστε πιτσιρικάδες, τα καλοκαίρια τρέχαµε νωρίς το απόγευµα στο µεγάλο λιµάνι, για να πιάσουµε θέση δίπλα στο σπασµένο ντόκο, όπου το σούρουπο µαζεύονταν οι µεγάλοι κέφαλοι. Όποιος προλάβαινε τη «λακουβίτσα» (έτσι λέγαµε το συγκεκριµένο σηµείο), είχε τα περισσότερα τσιµπήµατα. Όταν αποµακρυνόµαστε από εκεί οι τσιµπιές λιγόστευαν ή και εξαφανίζονταν εντελώς. Βλέπετε τα ψάρια είχαν τις προτιµήσεις τους…
-Με τον ερχοµό του φθινοπώρου, το σκηνικό άλλαζε ριζικά. Τότε διαλέγαµε να ψαρέψουµε κυρίως πρωινές ώρες και αναζητούσαµε θέση κοντά στη γωνία, εκεί που το γρι-γρι τίναζε τα δίχτυα του. Μονάγκιστρα µε ψιλό γοπάκι ή ψάρεµα απίκο-µπολονέζ µε δόλωµα φιλέτο ψαριού, έδιναν µεγάλα λαβράκια, κεφάλους, γοφάρια, λίτσες, κυνηγούς, κοκάλια.
-Το χειµώνα είχε την τιµητική του το εσωτερικό λιµάνι και µάλιστα η πλωτή εξέδρα, όπου καταµεσήµερο παίρναµε πολλά και µεγάλα ψάρια µε την τεχνική του εγγλέζικου, δολώνοντας µύδι ή φιλέτο σαρδέλας, και αργότερα, όταν έκανε την εµφάνισή του, µε µπικατίνι.
-Την άνοιξη τα πράγµατα ήταν δύσκολα και οι ψαράδες λιγοστοί. Συνήθως δεν καταφέρναµε να βρούµε τα ψάρια µαζεµένα σε κάποιο συγκεκριµένο σηµείο, και µόνο µε δυνατούς καιρούς και πολύ θολά νερά κατορθώναµε να τα συγκεντρώσουµε, χρησιµοποιώντας µεγάλη ποσότητα µαλάγρας.
Αυτά συνέβαιναν στην περιοχή µου και τα δικά µου «ληµέρια». Αργότερα, όταν ξεκίνησα να επισκέπτοµαι και άλλες περιοχές, διαπίστωσα ότι και εκεί το σκηνικό ήταν ανάλογο. Τα ψάρια είχαν παντού τα δικά τους σηµεία όπου µαζεύονταν, και οι ντόπιοι ψαράδες είχαν τον πρώτο ρόλο, αφού τα γνώριζαν πολύ καλύτερα από εµάς τους επισκέπτες.
Αρκετές φορές καλά-καλά δε χωράγαµε κοντά στα «επίµαχα» σηµεία και αναγκαζόµασταν να αποµακρυνθούµε, µε αποτέλεσµα τις περισσότερες φορές να µην παίρνουµε τσιµπιά. Τότε ήταν που προβληµατιστήκαµε έντονα για το φαινόµενο αυτό. Η εξήγηση µπορεί να µην φαινόταν αρχικά απλή, όταν όµως το καλοσκεφτήκαµε ήταν εύκολη και λογική. Τα ψάρια, όπως άλλωστε συµβαίνει και µε εµάς τους ανθρώπους, συνηθίζουν σε κάποια γεγονότα.
Έτσι, εκεί που µαθαίνουν ότι έχει τροφή, εκεί θα πάνε να την αναζητήσουν.
Όταν λοιπόν όλοι οι ψαράδες µαλαγρώνουν µια συγκεκριµένη περιοχή στο λιµάνι, αυτήν θα προτιµήσουν για να τραφούν όταν πεινάσουν. Αν αυτό γίνεται σε καθηµερινή βάση, τότε τα ψάρια θα ακολουθούν τη συνήθειά τους καθηµερινά και µάλιστα θα είναι πιστά στο ραντεβού τους µε ακρίβεια, µαθαίνοντας ακόµα και το ωράριο που υπάρχει τροφή. Τα καλοκαίρια, οι απικατζήδες αναζητούν τους κεφάλους µε το πρώτο σκοτάδι, γιατί την ηµέρα επικρατεί µεγάλη ζέστη. Λογικό είναι λοιπόν και τα ψάρια να µαζεύονται κοντά στο σούρουπο και να τσιµπούν όλο το βράδυ. Το φθινόπωρο τα ψαροκάικα ξεψαρίζουν τα δίκτυα τους τις πρωινές ώρες και είναι φυσικό τα ψάρια να συγκεντρώνονται στα µαλαγρωµένα κοµµάτια, πάντα τις πρωινές ώρες. Αν θέλουµε να τα ψαρέψουµε, θα πρέπει να χρησιµοποιήσουµε ψαροδόλι και µάλιστα να κατηφορίζει στο βυθό πολύ αργά, µε ελάχιστο έως καθόλου πρόσθετο βάρος. Σε περιοχές όπου το ξεψάρισµα γίνεται το απόγευµα, τα ψάρια µαθαίνουν να µαζεύονται απόγευµα. Τότε, και ειδικά στα κρύα απογεύµατα του χειµώνα, µπορούµε δολώνοντας ένα απλό µονάγκιστρο µε ζωντανό σπάρο ή γοπί, να πάρουµε τα µεγάλα λαβράκια τα οποία προσεγγίζονται δύσκολα µε άλλους τρόπους.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι η κάθε περιοχή έχει τους δικούς της ψαρότοπους και εκεί πρέπει να αναζητήσουµε τα ψάρια. Αν πάµε αλλού, οι πιθανότητές µας λιγοστεύουν.
Λογικό είναι να µας έρθει στο νου το εξής εύλογο ερώτηµα : εµείς που δε γνωρίζουµε ψαρότοπους ή δεν ξέρουµε τις κατά τόπους συνήθειες των ψαριών και των ψαράδων της περιοχής, τι κάνουµε; Η απάντηση είναι απλή. ∆ηµιουργούµε το δικό µας ψαρότοπο, στο σηµείου όπου επιθυµούµε.
Ας δούµε το πώς…
∆ηµιουργία ψαρότοπου
Η δηµιουργία νέων ψαρότοπων δεν είναι δύσκολο να πραγµατοποιηθεί, αρκεί να βρισκόµαστε κοντά στο σηµείο που επιθυµούµε να δηµιουργηθεί. Ανάλογα µε τον αγαπηµένο µας τρόπο ψαρέµατος, την τοποθεσία που ψαρεύουµε (λιµάνι, βράχο ή ακτή) και τις δεδοµένες ιδιαιτερότητές της, αναζητούµε την περιοχή και ειδικότερα το σηµείο που θέλουµε να συγκεντρώσουµε τα ψάρια.
Αν πρόκειται για λιµάνι, θα επιλέξουµε ένα σηµείο άνετα προσβάσιµο, αν πρόκειται για βράχο, κάποιο σηµείο εύκολα προσεγγίσιµο και βολικό για την τοποθέτηση του εξοπλισµού µας, κοκ.
Αφού βρούµε την περιοχή, θα προσπαθήσουµε να συγκεντρώσουµε τα ψάρια της ευρύτερης ζώνης κοντά µας. Πρέπει όµως να γνωρίζουµε πώς θα τα ψαρέψουµε (τεχνική), ποια θα είναι η ώρα (µέρα ή νύχτα) και µε τι δόλωµα σκοπεύουµε να τα προσεγγίσουµε. Η προσέλκυσή τους θα γίνει µε τακτικό µαλάγρωµα και συστατικά παρόµοια του δολώµατος. Έτσι, αν το δόλωµα είναι ζυµάρι, µπορεί το µαλάγρωµα να γίνει µε ψωµί, ενώ αν το δόλωµα είναι ψαροδόλι, µε ψάρια. Το ρίξιµο της µαλάγρας θα πραγµατοποιείται σε συγκεκριµένες ώρες και τις επόµενες µέρες θα ξεκινήσουµε το ψάρεµά µας αυτές τις ώρες.
Παραδείγµατα
Ας δούµε όµως κάποια παραδείγµατα για να εµπεδώσουµε όσα είπαµε παραπάνω:
Ψάρεµα απίκο σε λιµάνι, µε «τυρένιο» ζυµάρι
Επιλέγουµε την περιοχή του λιµανιού που θέλουµε να ψαρέψουµε τις προσεχείς µέρες, έχοντας αρκετά βρεγµένα ψωµιά σε ένα κουβά. Αφού αποµακρύνουµε το νερό και τα ανακατέψουµε µε λίγο τρίµα τυριού, τα ρίχνουµε στο νερό την ώρα που υπολογίζουµε να ξεκινήσουµε το ψάρεµα στις επόµενες εξορµήσεις µας, και φεύγουµε. Το ίδιο θα φροντίσουµε να γίνει και την επόµενη, τη µεθεπόµενη, αλλά και όσες µέρες µπορούµε πριν τη µέρα ψαρέµατος. Την «επίµαχη» µέρα, θα ρίξουµε στην αρχή ελάχιστη µαλάγρα (πολύ λιγότερη από τις προηγούµενες φορές) και θα ξεκινήσουµε το ψάρεµά µας. Να είστε βέβαιοι ότι τα ψάρια θα έχουν µαζευτεί γρήγορα κάτω από τα αγκίστριά σας.
Ψάρεµα µπολονέζ µε µπικατίνι
Επιλέγουµε την περιοχή και την ώρα που θέλουµε να ψαρέψουµε, και στη συνέχεια ρίχνουµε µια χούφτα µπικατίνι. Το ίδιο επαναλαµβάνεται αρκετές συνεχόµενες µέρες. Τη µέρα του ψαρέµατος θα ρίξουµε πιο λίγα µπικατίνι και την αρµατωσιά µας δολωµένη µαζί. Τα ψάρια θα µας περιµένουν.
Ψάρεµα εγγλέζικο για λαβράκια, γοφάρια, κυνηγόψαρα µε ζωντανό δόλωµα
Εδώ προσπαθούµε να µαζέψουµε τα διάφορα µικρόψαρα σε µια περιοχή. Αυτό µπορεί να επιτευχθεί ακόµη και µε σκέτο βρεγµένο και τριµµένο ψωµί, ενώ και σε αυτή την περίπτωση κρίνεται απαραίτητη η επανάληψη του µαλαγρώµατος για πολλές συνεχείς ηµέρες, πάντα την ίδια ώρα. Τη µέρα του ψαρέµατος, ταυτόχρονα µε το ρίξιµο βρεγµένων και τριµµένων ψωµιών στο νερό, ρίχνουµε πονηρά, µε τρόπο, και ένα µικρόψαρο δολωµένο στο αγκίστρι µας.
∆ιευκρινίσεις-συµβουλές
-Αν δε µπορούµε, δεν είναι απαραίτητο να επισκεπτόµαστε το σηµείο καθηµερινά για µαλάγρωµα. Φθάνει το µαλάγρωµα να γίνεται σε τακτά χρονικά διαστήµατα (πχ. ανά διήµερο).
-Τα πρώτα µαλαγρώµατα µπορούν να γίνουν µε µαλάγρες διαφορετικής σύστασης σε σχέση µε το δόλωµά µας. Οτιδήποτε είναι φαγώσιµο για τα ψάρια είναι καλό. Στο µαλάγρωµα όµως που θα γίνει µία ή περισσότερες µέρες πριν το ψάρεµα, είναι απαραίτητη µαλάγρα παρόµοια µε το δόλωµά µας.
-Το πόσες συνεχόµενες µέρες θα χρειαστεί να µαλαγρώσουµε ένα σηµείο για να γίνει ψαρότοπος, εξαρτάται από την περιοχή. Γενικά όµως, περισσότερες φορές είναι καλύτερες από τις λιγότερες.
-Ακόµη και ένα απλό αλλά επιµεληµένο µαλάγρωµα πριν από το ψάρεµα, συντελεί στη δηµιουργία ενός πρόσκαιρου ψαρότοπου. Μόνο που την επόµενη φορά τα ψάρια δεν πρόκειται να µαζευτούν, αν δεν ρίξουµε
πρώτα µαλάγρα.
-Ακόµη και να µη µπορέσουµε να δηµιουργήσουµε ψαρότοπο µε συνεχές µαλάγρωµα, ας φροντίσουµε τουλάχιστον όταν πηγαίνουµε σε µια περιοχή, να ψαρεύουµε συνεχώς στο ίδιο ακριβώς σηµείο. Έτσι δηµιουργούµε ψαρότοπο κατά έναν τρόπο. Άλλωστε οι ψαρότοποι στα κατά τόπους λιµάνια δηµιουργήθηκαν έτσι ακριβώς, επειδή κάποιοι ψαράδες επέλεξαν ένα συγκεκριµένο σηµείο να εγκατασταθούν.
-Στον ψαρότοπο που δηµιουργήσαµε ή σκεπτόµαστε να δηµιουργήσουµε, ας συνεργαστούµε µε άλλους φίλους ψαράδες ώστε να µπορέσει να πραγµατοποιηθεί όσο γίνεται γρηγορότερα και πλουσιότερα. Όταν πολλά άτοµα ψαρεύουν έναν τόπο και ξέρουν να τον διαχειρίζονται σωστά (απελευθέρωση µικρών ψαριών, σίγουρα πιασίµατα κ.α.), δεν τον χαλούν, αλλά αντιθέτως τον εµπλουτίζουν.
-Παρόµοια µε την ακτή, µπορούµε να δηµιουργήσουµε ένα δικό µας ψαρότοπο και για ψαρέµατα από σκάφος. Ας σκεφτεί ο καθένας µας πως µπορεί αυτό να πραγµατοποιηθεί…
Ο ψαρότοπος του Παναγή
Ο Παναγής είναι ένας φίλος που δουλεύει τα καλοκαίρια σε ουζερί, σε ένα αρκετά µεγάλο λιµάνι. ∆εινός απικατζής, µε ειδικότητα στους κεφάλους. Μάλιστα, αν ο κέφαλος δεν είναι κιλίσιος τον επιστρέφει αµέσως στο νερό. Είναι ένας από τους πολλούς που έχει δηµιουργήσει το δικό του ψαρότοπο, όπου καταφέρνει να πιάνει µεγάλα ψάρια εύκολα, όταν τον επισκέπτεται στο εβδοµαδιαίο ρεπό του. Ο τρόπος δηµιουργίας και συντήρησης του ψαρότοπου είναι ο εξής: Με το που τελειώνει τη δουλειά από το ουζερί, παίρνει ψαροκόκαλα, γαρίδες, αποµεινάρια τυριών κ.α. και τα ρίχνει σε συγκεκριµένο σηµείο στο λιµάνι. Αυτό γίνεται καθηµερινά τις µέρες της δουλειάς. Όταν έχει ρεπό κάνει τη βόλτα του µε τους φίλους του, και την ώρα περίπου που τελείωνε τις άλλες φορές τη δουλειά, πηγαίνει στο µαλαγρωµένο σηµείο και ψαρεύει. Περιττό να σας πως ότι τα ψάρια τον περιµένουν µε «ανοικτό» το στόµα. Αυτός όµως ψαρεύει πολύ ορθολογιστικά και µε το βλέµµα του στο µέλλον του ψαρότοπου. Έτσι, µόλις πάρει ένα-δύο µεγάλα, επιστρέφει στο σπίτι του να ξεκουραστεί.
Ο Λάκης και τα ζοκάκια του
Το ψάρεµα σε λιµάνια µε απίκο και ζυµάρι αποτελεί από µόνο του ένα συνεχές µαλάγρωµα της περιοχής. Καθώς ο ψαράς σηκώνει το καλάµι του το δόλωµα θρυµµατίζει και φεύγει από τη σαλαγκιά κατευθυνόµενο προς το βυθό. Συνεπώς σηµεία µε απικατζήδες ψαράδες θεωρούνται καλοί τόποι για να καθίσουµε να ψαρέψουµε, εφόσον αυτοί φύγουν, µε τη δικιά µας τεχνική.
Αυτό ήταν κάτι που το είχε καταλάβει ο κυρ Λάκης και πάντα ερχόταν στο λιµάνι που ψάρευα απίκο λίγο προτού αποχωρίσω για το σπίτι. Κάποιες φορές που τα ψάρια µού τσιµπούσαν, καθόταν ώρες ολόκληρες περιµένοντας την αποχώρησή µου κάνοντάς µου παρέα και λέγοντάς µου παλιές ψαράδικες ιστορίες καθώς επίσης για την πλούσια ψαριά που πραγµατοποίησε την προηγούµενη µέρα που ψάρεψε στον «τόπο» µου. Τα ψάρια µου έλεγε, µαθαίνουν γρήγορα που έχει τροφή και έρχονται, όπου παραµένουν εκεί για µεγάλο χρονικό διάστηµα ακόµη και µετά την έλλειψη της. Έτσι όσο εγώ ψάρευα και το δόλωµα σκορπούσε στο βυθό τα ψάρια µαζευόντουσαν και παράµεναν εκεί για αρκετή ώρα µετά που έφευγα. Ακόµη και αν δεν έπαιρνα τσιµπιές κατά τη διάρκεια του ψαρέµατός µου γιατί αυτά διέκριναν τις πετονιές και καταλάβαιναν την παγίδα της σαλαγκιάς, κυκλοφορούσαν από κάτω περιµένοντας το δόλωµα να σκορπίσει.
Με το που έφευγα ο κυρ Λάκης έβγαζε από τη τσέπη του ένα µικρό καρουλάκι µε λεπτή πετονιά, έδενε στην άκρη ένα ψιλό ζοκάκι και το δόλωνε είτε µε ζωντανή γαριδούλα που είχε βγάλει µε την απόχη από τα βραχάκια του µόλου είτε µε φρέσκια σωλήνα. Ξετύλαγε γύρω στα πέντε µέτρα και το έριχνε µπροστά του. ∆εν προλάβαινε αυτό να πλησιάσει στο πάτο και το ψάρι είχε ήδη πιαστεί. Μέσα σε σύντοµο χρονικό διάστηµα κατάφερνε να πάρει µουρµούρες αξιόλογες, τσιπούρες που ξεπερνούσαν το µισό κιλό, αρκετούς µεγάλους σπάρους και κάποια ξεχασµένα από τον χρόνο λαβράκια και σαργούς.
Συνήθως η ψαριά του ήταν πλουσιότερη από τη δικιά µου, πιο σύντοµη σε διάρκεια αφού δεν ψάρευε πάνω από δυο ώρες και µε εξοπλισµό πολύ πιο λιτό. Το µυστικό της επιτυχίας του: το ψάρεµα σε έναν ψαρότοπο που το δηµιουργούσα χωρίς να το αποσκοπώ και ο κυρ Λάκης τον εκµεταλλευόταν µε τον καλύτερο τρόπο.
