Light Rock Fishing: Λεπτές διατομές και συχνά προβλήματα | Φρένα και κόμποι
Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούµε µε µερικές από τις λεπτότερες διατοµές νηµάτων και παράµαλλων της αγοράς! Θα εξετάσουµε τη σχέση των φρένων µε τον κόµπο, την αντοχή και την πραγµατικότητα στο πεδίο για νήµατα ή υβριδικές πετονιές από 0.1 έως 0.3PE, καθώς και των παράµαλλων έως 0,165mm.
To άρθρο αυτό είναι καθαρά εµπειρικό και θα ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους φίλους του ULRF/LRF, αλλά σίγουρα θα φανεί χρήσιµο ακόµα και σε όσους ασχολούνται συστηµατικά µε το HRF και Light Spinning, αφού µερικά θέµατα που θα θίξουµε έχουν καθολικότερη ισχύ και µπορούν να δώσουν ιδέες για µεγαλύτερη γκάµα τεχνικών.
ULRF (Ultra Light Rock Fishing)
Ας ξεκινήσουµε από τα λεπτότερα εργαλεία, αυτά του ULRF. Σε αυτό το πεδίο µιλάµε για πετονιές Ester [1], νηµατοπετονιές και ειδικά κράµατα υλικών που φτιάχνουν απίστευτα φίνες διατοµές (µονόκλωνες ή πολύκλωνες) και την ίδια στιγµή αρκετά µεγάλες αντοχές -συγκριτικά µε τη διατοµή-, οι οποίες, όµως, κυριολεκτικά «κρέµονται από µια τρίχα».
Όποιος έχει ψαρέψει µε διατοµή 0.1PE, θα γνωρίζει πως µιλάµε για νήµατα µε τα οποία µετά βίας βλέπει κανείς για να κάνει τον κόµπο. Την ίδια στιγµή µιλάµε για διατοµές που κάµπτουν την καχυποψία ακόµα και πολυψαρεµένων τόπων και ψαριών και εκτοξεύουν τον αριθµό των strikes.
Χρειάζεται να τονίσουµε εξαρχής, πως σε τόσο λεπτές διατοµές δεν µπορεί να γίνει καµιά έκπτωση στον εξοπλισµό µας. Όταν δεν έχουµε εξειδικευµένο καλάµι, µηχανισµό, τεχνητά, οι διατοµές αυτές είναι απαγορευτικές. Όποιοι έχουν προσπαθήσει, για παράδειγµα, να βάλουν µια ίνα 0.1PE σε µηχανισµό 2000 ή ακόµα και σε 1000άρι δίχως αυτός να έχει φτιαχτεί για τέτοιες διατοµές, έχουν, στη δική µου εµπειρία, απογοητευτεί.
Το ίδιο και αν θέλουµε να δουλέψουµε τέτοια νήµατα σε καλάµια µε µεγάλο c.w. Ένα νήµα 0.1PE (υπάρχουν και πιο κάτω, αλλά ας µείνω εκεί), θα πραγµατευτεί τεχνητά µέχρι –ας πούµε- το πολύ 3 γραµµάρια, ενώ ξεκινά από τεχνητά κλάσµατος του γραµµαρίου. Και αυτά τα τεχνητά, για να δουλέψουν αρµονικά, χρειάζονται ένα αντίστοιχο καλάµι µε c.w. από max 1,5 έως max 5 γραµµάρια (και ίσως το 5 να είναι και υπερβολικό).
Τα συγκεκριµένα καλάµια, παίρνουν άλλη πνοή όταν συνοδεύονται από έναν 500άρη µηχανισµό µε γραµµικά φρένα. Ζητούµενο στο σετάρισµα, είναι να δίνουν εντολές και να παίρνουµε ερεθίσµατα από τα πιο µικρά τεχνητά στον κόσµο – αν δεν έχουµε ό,τι πιο φίνο κυκλοφορεί, η δική µου εντύπωση είναι πως δεν αξίζει καν να ασχοληθούµε.
Κανένα φτηνό line roller δεν µπορεί να στρώσει σωστά ένα τόσο λεπτό νήµα, κανένα φρένο που δεν είναι τέλειο δεν θα µπορεί να δώσει σωστά αυτό που χρειάζεται µια τόσο λεπτή διατοµή, δίχως να σπάσει.
Για να το πω µε λίγα λόγια, σε τόσο λεπτές διατοµές πρέπει να είµαστε προετοιµασµένοι να φτάσουµε στα άκρα εξοπλιστικά. Προς το παρόν δεν έχω βρει εξοπλισµό που είναι φθηνός και να µπορεί να σταθεί σωστά τόσο «χαµηλά».
Ένα σετ που θα νιώθει σωστά τα τεχνητά και θα δίνει σωστά τα φρένα, δεν σώζεται αν δεν ξέρουµε να το χρησιµοποιήσουµε. Στο ULRF πρέπει όλα να είναι στην εντέλεια, αν θέλουµε να πιάσουµε αξιόλογα ψάρια.
ΚΟΜΠΟΣ και ΛΕΠΤΕΣ ΔΙΑΤΟΜΕΣ
Ζήτηµα µεγάλο είναι ο κόµπος σε αυτές τις διατοµές. Ακόµα και όταν έχουµε µια ester πετονιά, συνήθως, ακόµα και εκεί, θα βάλουµε ένα παράµαλλο. Ζητούµενο είναι η ελαστικότητα – θα δούµε πως ακόµα και οι πιο hardcore σκληροπυρηνικοί ψαράδες σε τέτοιες διατοµές στην Ιαπωνία, χρησιµοποιούν ένα leader, ίσως µε εξαίρεση σε κάποιες πετονιές στο Ajing [2].
Ο καλύτερος κόµπος και στην πραγµατικότητα αρκετά απλός για να µπορούµε -καν- να τον δούµε, είναι o κόµπος Triple Eight [3]. Έχω χρησιµοποιήσει, φτιάχνοντάς τους µε προσοχή, και Albright αλλά και Βlood Κnot σε τέτοιες διατοµές, και παρότι δεν έχουν τεράστια διαφορά στην αντοχή, είναι σίγουρα πιο δύσκολοι.
Σε τέτοια σεταρίσµατα, τα φρένα µας πρέπει να είναι αρκετά κάτω από το όριο θραύσης. Στην ουσία, και για να σας µιλήσω εµπειρικά, σχεδόν ο µηχανισµός πρέπει να ξεσέρνει και σίγουρα πάνω στο κάρφωµα πρέπει να δίνει άπλετα φρένα. Κάθε τι άλλο, θα καταλήξει σε σπάσιµο.
Με τέτοιες διατοµές, συνήθως, κυνηγάµε ψάρια όπως κοκάλια και µελανούρια. Ψάρια τα οποία καρφώνονται σχετικά εύκολα και έχουν σαγόνια εύκολα να τρυπηθούν. Οι σαλαγκιές και οι µολυβοκεφαλές που υπάρχουν στην αγορά γι’ αυτά τα ψαρέµατα, είναι τόσο λεπτές και διατρητικές, που καρφώνουν µε το παραµικρό.
Τα φρένα είναι ο µόνος τρόπος να τα παλέψουµε τέτοια ψάρια. Τα γραµµικά φρένα θα µας βοηθήσουν απίστευτα. ∆εν πρέπει να υπάρχει καµία ένταση τους κόµπους µας, όλα πρέπει να τα αναλαµβάνει 100% η παραβολικότητα του καλαµιού και τα φρένα µας.
LRF
Στο LRF και σε διατοµές µέχρι 0.4PE και 0.185mm σε νήµα και παράµαλλο αντίστοιχα, µπαίνουµε σε έναν κόσµο λίγο µεγαλύτερης αντοχής, µα και πάλι των άκρων. Καλοί µηχανισµοί 1000άρηδες / 2000 και καλάµια µέχρι 10gr. c.w., µας δίνουν τη δυνατότητα να στοχεύσουµε ψάρια µεγάλα, όπως σαργούς και λαβράκια, µα προσθέτουν ένα τεράστιο πρόβληµα στην εξίσωση: Το εκρηκτικό χτύπηµα του σαργού, τα πρώτα κεφάλια του λαβρακιού, το απότοµο φευγιό µας συναγρίδας ή ενός µαναλιού, τα οποία πρέπει να αντιµετωπίσουµε µε τον εξοπλισµό µας και ένα τόσο λεπτό σετάρισµα!
Μετά από πολλά χρόνια στο πεδίο, δεν µπορώ να πω πως υπάρχει µια µαγική συνταγή για όλα αυτά. Κάθε ψάρι και περίσταση είναι διαφορετική, και τελικά, το αν θα βγει κάτι καλό, θα εξαρτηθεί από ένα παράξενο µείγµα τύχης, προετοιµασίας και εµπειρίας.
Την τύχη δεν µπορώ να την περιγράψω, πάµε, λοιπόν, στην προετοιµασία. Ο κόµπος µας πρέπει να γίνεται µε προσοχή και επιµέλεια. Προσωπικά, κάνω τον Albright και δεν µε έχει προδώσει ποτέ.
Στην παραµάνα κάνω τον Palomar, µε επίσης µηδενικά προβλήµατα όλα τα χρόνια. Να τονίσω εδώ το εξής: πιστεύω ακράδαντα πως πέρα από τις εργοστασιακές µετρήσεις και τα βραβεία κόµπων, ο καλύτερος κόµπος παραµένει αυτός που έχουµε µάθει να κάνουµε σωστά. Οι απειροελάχιστες διαφορές σε τόσο λεπτές διατοµές, ειλικρινά, δεν νοµίζω ότι παίζουν ρόλο, αν και έχει αποδειχθεί ότι πολλές φορές το ψάρι βγήκε κυριολεκτικά στο τσακ.
Όµως, πού ξεκινάει η τύχη και πού η γνώση; Αν θέλετε να ασχοληθείτε µε τα ψιλά γράµµατα των κόµπων, όπως έκανα εγώ τα πρώτα χρόνια, υπάρχει ένα τεράστιο πηγάδι εκεί, να χαθείτε για πάντα! ∆εν θα σας το συνιστούσα, παρά µόνο για περιέργεια. Μάθετε έναν κόµπο που ταιριάζει σε λεπτές διατοµές, µα µάθετε να τον κάνετε καλά και µε προσοχή.
Στο LRF, για µένα, το µεγάλο ζητούµενο είναι πως ακροβατούµε σε έναν κόσµο στο µεταίχµιο των µικρών και των µεγάλων ψαριών. Κυριολεκτικά, στο LRF µπορεί να χτυπήσει οποιοδήποτε ψάρι, οποιουδήποτε µεγέθους. Τα πάντα σχεδόν τρώνε µικρό γόνο όταν τον βρουν εύκαιρο. Τι να κάνουµε;
ΣΤΗΝ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ
Θα σας πω τη δική µου συνταγή και ίσως πάρετε ιδέες. Ρυθµίζω τα φρένα µου λίγο κάτω από το όριο θραύσης, σε σηµείο που είναι αρκετά σκληρά για ορισµένους. Τα φρένα µου θα αντέξουν ένα απότοµο κάρφωµα, οριακά όµως. Μερικές φορές, χάνω ψάρια πάνω στο κάρφωµα.
Ο λόγος που ρισκάρω έτσι, είναι απλός: Κύριός µου στόχος, είναι ο σαργός στο LRF. Είναι ένα ψάρι το οποίο χτυπάει αστραπιαία, συνήθως όχι µε σκοπό να καταπιεί το τεχνητό µας (µιλάω για σκληρά micro-τεχνητά), που σηµαίνει αστραπιαία και φευγαλέα. Ακόµα και το σίγουρο δάγκωµά του γίνεται διερευνητικά και µε σκοπό να τραυµατίσει, να διώξει, να σκοτώσει το τεχνητό και όχι να το καταπιεί (όπως πχ. θα κάνει το µελανούρι).
Οι σαργοί έχουν παράξενα σαγόνια, µε µαλακό περίβληµα αλλά πολύ σκληρά δόντια, και πιο βαθιά, αδιαπέραστες πλάκες. Το κάρφωµά τους στο LRF γίνεται περιφερειακά, και είναι τόσο τυχαίο, όσο και απότοµο. Αν δεν είναι βαθύ, το ψάρι θα µας πάρει λίγα κεφάλια και θα ξεψαρίσει ή δεν θα πιαστεί καν. Θέλω, λοιπόν, δύναµη στο κάρφωµα! Αυτήν τη δύναµη, τη θυσιάζω µπροστά στην πιθανότητα θραύσης.
Με τον καιρό έχω µάθει καλά τον εξοπλισµό µου και τη σχέση κάθε µάρκας νήµατος και παράµαλλου που χρησιµοποιώ, καθώς και τις ιδιότητες των καλαµιών µου, και έχω την αίσθηση του πόσο χρειάζεται να έχω ανοιχτά τα φρένα για να καρφώσω έναν µεγάλο σαργό, δίχως να µου σπάσει στο πρώτο καν χτύπηµα. Όµως, τα πράγµατα δεν είναι κάθε φορά ρόδινα. Η εµπειρία στο πεδίο και η καλή γνώση του εξοπλισµού µας, έχουν τον πρώτο λόγο.
Στη µάχη, οι σαργοί µπορεί να µην είναι από τα δυσκολότερα, αλλά σίγουρα είναι δύσκολα ψάρια, ειδικά οι µεγάλοι. Και εκεί έχω αποφασίσει, πως εφόσον το νήµα µου αντέξει το σοκ του καρφώµατος, η µέθοδός που βρίσκω καλύτερη είναι να δώσω ό,τι έχω στο τροµπάρισµα του ψαριού.
Στους µεγάλους σαργούς δεν δίνω περιθώρια, ούτε φρένα πέρα από αυτά που ίσως πάρουν πάνω στο κάρφωµα και σε αυτά που ίσως λύσουν στην πορεία. Κάθε άλλη µέθοδος, προσωπικά, µου έχει αποτύχει. Υπόψιν πως ψαρεύω σε ρηχοτοπιές µε πολλά βράχια. Αν ήµουν σε άλλο πεδίο µε λιγότερους κινδύνους, ίσως να έπαιζα διαφορετικά.
Στο λαβράκι, αντίθετα, µετά από ένα καλό κάρφωµα, θα χαλαρώσω κι άλλο τα φρένα. Θα προτιµήσω, ειδικά στα µεγάλα, να ρισκάρω µια µεγάλη µάχη µε πολλά φευγιά, γιατί έχω να κάνω µε πολλά κιλά και δεν γίνεται να τροµπάρω το ψάρι τόσο εύκολα. Εκεί, κατά τη διάρκεια της µάχης η χούφτα µου είναι συνέχεια γύρω από τη µποµπίνα.
Προσοχή στα φρένα, πρέπει να ξέρουµε τι κάνουµε! Αν λύσουµε απότοµα, έχουµε ξαγκιστρώµατα, αν σφίξουµε πάνω από ότι είχαµε πριν, µπορεί να φάµε κόψιµο.
Για κάποια περίοδο επέλεξα να χρησιµοποιώ τεχνητά του LRF µε HRF διατοµές. Είναι αλήθεια πως τα ψάρια τα πάλευα πιο εύκολα, αλλά είχα λιγότερα strikes. To να ανεβούµε σε διατοµές και c.w. καλαµιού, κοστίζει.
Έτσι, διαχωρίζω, πλέον, ξεκάθαρα τις τεχνικές, πολλές φορές µε κόστος, ενώ άλλες φορές, όταν η ψυχολογία δεν είναι πολύ καλή, θυσιάζω µερικά strikes, µε αντάλλαγµα µια καλύτερη δύναµη που µου προσφέρουν ένα πιο χοντρό νήµα-παράµαλλο και ένα πιο δυνατό καλάµι.
[1] Πετονιές Ester: Πετονιές monofilament από εξειδικευµένα µίγµατα εστέρων, σε πολύ φίνες διαµέτρους, µε ευαισθησία εφάµιλλη των νηµάτων και µοναδική ικανότητα βύθισης
[2] Ajing: Το ψάρεµα των κοκαλιών. Οι Ιάπωνες έχουν ξεχωρίσει και εξειδικεύσει το ajing, για το οποίο υπάρχει εξειδικευµένος εξοπλισµός µε καλάµια, µικροκαµωµένα σιλικονούχα τεχνητά κλπ.
[3] Κόµπος «Τriple Eight»: Ο κόµπος «τριπλό οκτάρι» που παρουσίασε η ιαπωνική εταιρεία Dai-ichi Seiko. Συνήθως απαιτείται ένα ειδικό εξάρτηµα, πάλι της ίδιας εταιρείας, το οποίο ονοµάζεται Pickers, και χρησιµεύει πολύ στην εύκολη και ασφαλή κατασκευή των κόµπων «triple eight» και «3.5»
