Ψαροτούφεκο: Χειμωνιάτικες καταδρομές
Η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας έχει πέσει και σταδιακά ακολουθεί αυτή της θάλασσας. Η διάρκεια της ημέρας είναι εξαιρετικά μικρή. Οι καιρικές συνθήκες συχνά είναι κάθε άλλο παρά ιδανικές. Όμως η επιθυμία για θάλασσα παραμένει δυνατή, όσο παράξενο και αν φαντάζει αυτό σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το υποβρύχιο ψάρεμα. Άλλωστε έχει πάντα τον τρόπο της, να επιβραβεύει όσους την προσεγγίζουν με ανιδιοτέλεια.
Χειμώνας, η εποχή που το ενδιαφέρον στρέφεται στα ρηχά έως πολύ ρηχά. Χοντρό νεοπρέν, αρκετά βαρίδια μοιρασμένα σε όλο το σώμα και όχι μόνο τη μέση. Συρτά και στατικά καρτέρια, με απώτερο στόχο τον βασιλιά αυτής της ζώνης το λαβράκι. Μα όχι αποκλειστικά! Κέφαλοι, σαργοί, τσιπούρες και άλλα όμορφα θηράματα καραδοκούν. Ευκαιρία για γρήγορες εξορμήσεις σε σημεία που άλλες χρονικές περιόδους δεν θα καταδεχόμασταν να βουτήξουμε!
Οι μπάφες
Στα ξενέρια που κατευθυνόμαστε κάθε χειμώνα ένα μεγάλο κοπάδι μπάφες κάνει την ετήσια συγκέντρωση του. Μαζί τους και πολλοί ακόμα θηρευτές έχουν εντοπιστεί να λαμβάνουν το μερίδιο τους, λίτσες, τόνοι και μαγιάτικα. Όλα αυτά πριν πέσει πρώτο φυτίλι, που δυστυχώς ανθεί ακόμα στην περιοχή. Άραγε θα είναι εκεί τα ψάρια; Προλάβαμε τους βομβιστές; Αυτές οι σκέψεις με συντροφεύουν, καθώς κολυμπάμε προς τον τόπο. Η πρώτη εντύπωση είναι θετική. Δεκάδες ψάρια κινούνται στην περιοχή. Αρκετά καχύποπτα, αλλά παρόντα. Τα καρτέρια ξεκίνησαν. Μπάφες πολλές, από τα άλλα όμως τίποτα. Έτσι σε λίγο ο δείκτης θα ενδώσει. Δύο ψάρια ήταν αρκετά. Άφησα τον Κώστα να συνεχίσει και αναζήτησα κάτι διαφορετικό στην αποχή του τόπου. Εκεί όπου τα βράχια μπλέκονται με τις φυκιάδες, για να τερματίσουν τελικά σε μια απέραντη αμμουδιά. Διαδοχικές βουτιές με το βλέμμα στραμμένο εκεί που η διαμόρφωση του τόπου έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ένας ωραίος σηκιός φαίνεται πως άκουσε τους ήχους των βουτιών μου και ξεμύτισε διακριτικά από μια φυκιάδα για να ελέγξει. Σχεδόν αθέατος από οποιαδήποτε άλλη γωνία, μου έδωσε την ευκαιρία για μια σβέλτη βολή. Όμορφο θήραμα που χάρισε έναν ακόμα χρωματικό τόνο στην ψαριά μας. Στην οποία παρεποπτόντως είχαν προστεθεί ακόμα τρεις μπάφες από τον Κώστα.
Στην αναμπουμπούλα
Η μέρα φαινόταν σκληρή. Αέρας, βροχή, κρύο. Όλα συνηγορούσαν ώστε να μείνει κανείς δίπλα στο τζάκι. Όμως πίσω από εκείνο το καβάκι θα μπουνατσάρει. Δεν θα είναι και κανείς άλλος στο νερό. Μπορεί να έχει κανένα ψάρι ήρεμο… . Σε λίγο φοράω τα νεοπρέν υπό τη θέα της θάλασσας, που μόνο θελκτική δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Τουλάχιστον εκεί που θέλω να φτάσω είναι μπουνάτσα. Η διαδρομή έγινε με υποβρύχιες πορείες (συρτά καρτέρια) υπό σχεδόν μηδενική ορατότητα. Προσέγγισα τον τόπο δίχως κάτι να προδώσει παρουσία ψαριού. Και να ήταν εκεί δηλαδή σιγά μην το έβλεπα… άλλη συζήτηση αυτή. Στην μεγάλη φυκιάδα που καλύπτει το βυθό της αγκάλης αυτού του κολπίσκου, οι συνθήκες είναι αισθητά καλύτερες. Απαιτούν όμως μέγιστη ετοιμότητα στα στατικά καρτέρια που τώρα επιδίδομαι. Η ώρα περνά. Τίποτα δεν εμφανίζεται και μοιραία ο νους άρχισε τα παιχνίδια. Εκεί ακριβώς απαιτείται πειθαρχία ώστε να συνεχίσεις. Ώσπου μια αχνή φιγούρα μπήκε από αριστερά. Ανασηκώνω ελαφρά το όπλο. Η βολή έγινε με μια ελάχιστη καθυστέρηση, οπότε μοιραία χωρίς οπτική επαφή. Κατ’ εκτίμηση λοιπόν στην τροχεία που ακολουθούσε το ψάρι. Ξανά ηρεμία. Αστόχησα; Ίσως, αν και το σύστημα πετονιά – βέργα μου φάνηκε πως προσγειώθηκε «βαρύ». Τραβώντας το κοντά μου αυτή η υποψία έμελε να επιβεβαιωθεί. Σε ελάχιστο χρόνο κρατάω στα χέρια μου το κεραυνοβολημένο λαβράκι. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από μια τέτοια μέρα;
